Toen we als werknemers voor de DSB bank eenmaal in deze nieuwe panden zaten werd het wel een stuk serieuzer. We kregen zelfs bedrijfskleding. Deze kleding was van een heel hoog { excuses le mot }
Staphorstgehalte. Kokerrok, kort gilet, wat donkere panty's, vooral geen luchtige schoenen, een lange broek en dat alles in de kleur zwart en dan daarbij een witte bloes.
Een witte bloes is al een grote fout want we moesten het zelf wassen....niet iedereen kan een witte bloes wit houden, helaas.....
Gelukkig kregen de dames met een wat dikker achterwerk, ik onder andere, wel een lang gilet...pfff...wel heel erg voor moeten babbelen. De rok heb ik nooit gedragen, zo'n afschuwelijk oude wijven geval, nee echt erg......Een kleurig sjaaltje werd ook verboden en die open schoentjes mochten niet want dan zou men onze tenen zien?!?!
We zaten tot op borsthoogte verstopt achter een hoge balie, dus wie het kon zien, ik zou het niet weten...
Maar goed dat was de kleding, ook kregen we allemaal een BHV cursus, wat natuurlijk heel goed was. Brandpreventie, EHBO, mond op mond beademing en ook werken met de defibrillator, en reanimeren. Top allemaal, totdat er een oefening kwam....en dat was verplicht zo'n 2x per jaar.
Onze directeur, D.Scheringa deed niet mee, hij bleef zitten waar die zat en verbrandde dus gewoon met het pand, bij wijze van spreken. Hij hoefde niet gered te worden!
Wij als receptionisten moesten iedereen naar de verzamelplek wijzen en controleren of de kantoren leeg waren, nou dat was ook een dingetje....
Ik had een collega die was eigenlijk geen heldin, dus ze was bij de 1e oefening als eerste buiten en riep iedereen naar buiten naar de verzamelplek. Iemand moest dat toch doen? alleen was het niet de bedoeling dat zij dat deed. Dat verhaal kreeg ze natuurlijk op haar bordje en toen zei ze dat ze dan in paniek kon raken en dan werden anderen daar ook paniekerig van dus was het beter zo....ja toch?
Iedere dag kwamen er spulletjes met een vrachtwagentje van DHL, chauffeur Willem Smit, een echte West-Fries. Het was een geinig man maar hij had wel een vrouw kunnen zijn want hij was gewoon een roddeltante in de goeie zin van het woord.
Hij wist veel, kende veel mensen, kreeg hier en daar koffie, ook bij ons en kon dan naar het toilet.
En zo had hij mij verteld dat hij volgende week een nieuwe vrachtwagen zou rijden, en zo geschiedde...
Willem kwam en vertelde over zijn nieuwe auto, ik keek uit het raam en zag hem, een prachtige nieuwe truck. Willem had koffie gekregen en vroeg of hij ook nog even van het toilet gebruik mocht maken...
Ik keek nog een keer uit het raam en zag toen heel langzaam de nieuwe auto van Willem zachtjes richting de sloot rijden.....
Ik dacht niet na, rende naar buiten, trok de bijrijders deur open, klom erin en trok met alle kracht die ik had aan de handrem.....Gelukkig had ik die kokerrok niet aan.....
Net voor de sloot kwamen we tot stilstand. Auto gered!
En ik....ik kreeg een vette reprimande want ik had het pand verlaten dus er had van alles kunnen gebeuren....nou, we hadden bij de bank echt geen pakhuis a la Dagobert Duck, alles ging via het internet.
Maar goed het standje was terecht, ik heb niet veel gezegd en was blij voor Willem want zijn auto rijdt nog steeds hier in West-Friesland in de rondte.
En toen werd het september 2009.........
Mijn collega Ella en ik waren aan het werk, het was nog vroeg om en nabij 9 uur......en daar kwamen zowaar wat bank cliënten binnen....dat gebeurde zelden of nooit....hooguit met wat vragen maar deze cliënten hadden geen vragen maar hadden iets te eisen.....Wat dan wel?
Nou ze wilden hun geld!
En dat kon natuurlijk zomaar niet......de hele hal van het bankgebouw stond binnen een uur helemaal vol met boze mensen, die gingen vloeken en schreeuwen......
Wij schakelden de beveiliging in want wij wisten nog niet wat er gaande was.
Bleek dus dat ene mijnheer Lakenman in het ochtend programma van Sven Kockelmann een oproep had gedaan opdat iedereen zijn geld van de DSB bank zou halen. Hij wilde een Bank-Run creëren.
Wij hadden dat natuurlijk niet op tv gezien die morgen, zo jammer......
Die dag was een zwarte bladzijde uit mijn DSB carrière en betekende de aanloop tot het faillissement van de DSB bank.
Dat einde naderde in ongeveer 3 weken en wij bleven evengoed werken, heel bijzonder. Iedere morgen werd ik opgewacht door het personeel van het NOS journaal die van alles aan mij vroegen terwijl ik de brievenbus leegde....ik werd een soort BNer.....
Mijn DSB loopbaan eindigde op 9 oktober 2009. Zo jammer want het was er heel leuk werken.
En vandaag, 9 april 2022, gaan we het 12 1/2 jarig faillissement vieren van de DSB bank, in het AZ stadion met allemaal ex-collega's.
Hoe bijzonder is dat?
Het geeft wel aan dat we een leuke ploeg mensen waren die heel goed met elkaar konden werken en lachen en kletsen.
Ik heb er zin in.
Groetjes, Marion.
Inderdaad, gelukkig had je die kokerrok niet aan 🤣!
BeantwoordenVerwijderenEn eeuwig zonde deze hele historie...
Vanavond vast een leuk feest van herkenning!