Soms zit het mee....en soms zit het tegen......

Gistermorgen mocht hij weer van stal, mijn E-bike....Mijn lief en ik waren al vroeg uit de veren want manlief ging met auto's spelen en dat feest begint om 6.15. Het is waar, dan heb je een lange dag voor de boeg dus ik dacht laten we die nuttig besteden.

Laatst had ik vriendin Linda geholpen met het wassen van haar vouwgordijnen. Ja, jullie vragen je af kon ze dat zelf niet....nou nee, want vouwgordijnen is een verhaal apart. Bij Linda was het achteraf redelijk makkelijk dus nu ze de truc weet kan ze het de volgende keer zelf. Nicht Gerie hoorde dit verhaal en die riep mijn hulp ook in voor haar vouwgordijn.

Nou woont Gerie in Avenhorn dus op de E-bike vanuit Wognum is te doen, vooral als het zomer is en de zon schijnt. Gister was er mist maar het was droog dus ik ging het er op wagen.

Vanuit Wognum richting de Zomerdijk, en dan richting de Zuidermeer, dat is al een mooie route...Dan voor de Zuidermeer links afslaan over het spoor richting Bobbeldijk. Bij de kruising links af en dan fiets je Bobbeldijk uit.......en waar was ik toen?  Geen idee....Er stond een bord einde Bobbeldijk en dan niets meer.....Ik was dus in Niemandsland....bizar....en mistig....ook dat nog...

Maar goed wie A zegt moet ook B zeggen en B dat is gewoon doortrappen......en toen doemde er weer een bordje op....links af richting Avenhorn.....yeah...het komt goed waren mijn gedachten.

Ik wist dat ik langs deze school moest komen en nu fietste ik langs de Braken......Even verder moest ik de weg oversteken en opnieuw het fietspad volgen dat stond op het bordje, waar ik was werd met geen woord over gesproken......toch raar....

Maar daar zag ik toch uit de mist een woonwijk van Avenhorn opdoemen en dat zag er bekend uit, dus ik fietste goed.

Welkom in Avenhorn,  ik ben weer ergens.

Ik volgde het fietspad en moest met een tunneltje onder de Braken door en kwam zo langs de school, De Droomgaard......Ik voelde mezelf een beetje in dromenland....

Fietspad volgen langs Bakkerij Pater aan de linkerkant, dat was goed en daar was ineens de straat van nicht Gerie.

Het hek stond open, ik erdoor en ik was waar ik wezen moest.

Maar toen kwam het, ik kwam voor het vouwgordijn.

Op de trap geklommen, en op de aanrecht gaan zitten om te kijken hoe het allemaal vastzat. Nou dat was niet ingewikkeld maar een beetje stom. De stoppertjes van de ophaaltouwtjes pasten niet door het oog van het gordijn en dat moet ik dus lospeuteren.....grrrrrrrr  met mijn vingers.

Het is gelukt en van de hangende touwtjes bleef ik verder af.

Tot zover zat het mee......

Het leek op zo'n gordijn.

Gerie heeft het gordijn in de was gedaan en wij stortten ons op een Latte Machiatto.....Ja, dat kan gewoon bij je thuis. Gerie had ze zelf gemaakt met haar melkopschuimertje.

Wij lekker kletsen over van alles en toen kwam de "piep" van de wasmachine, het gordijn was klaar...Gerie was heel nieuwsgierig of hij mooi schoon was geworden, nou dat zat wel goed.

Aan mij toen natuurlijk de taak om het gordijn weer op te hangen.....

Tot ik alles er weer had ingeregen ging het eigenlijk wel prima maar.......ja, er is altijd een maar..

Het hing een beetje scheef....oké, daar was wat aan te doen.....maar daarna wou het gordijn niet meer rollen...nou ja zeg.....ik was wijselijk van de draaitouwtjes afgebleven....hoe kan dat nou?

Hier zat het dus tegen.

Vriendin Marja gebeld, die kwam, zag en had een idee......ik heb het zo gedaan maar het was de oplossing niet.

's Middags is Marja haar man Hans ook nog gaan kijken en die heeft het uiteindelijk opgelost.

Niets is wat het lijkt.....dus 

Nee, mij niet meer vragen voor je vouwgordijn....helaas....

De fietstocht terug ging heel voorspoedig en nu mag de E-bike weer uitrusten.

En zo had ik een gezellige dag met geen goed einde voor mij maar wel voor Gerie en haar vouwgordijn.

Maar West-Friesland blijft wel mooi om doorheen te fietsen.....